LUCIUS'A.

yarın öleceğim

ve ellerimin soğukluğunu

ebediyen hissedeceksin

bu sefer “kansızlıktan” diyemeyeceğim

hem ölüler konuşamaz zaten

yaşayan ölü olmaktan mütevellit

yaşadığımı sanarken de konuşmadım 

onlarca şey söyleyebilirdim sana

belki yalvarabilirdim yeterince 

korksaydım sokağın ortasında kaybolan

masum bir çocuk gibi

babasının elini bırakan

ama korkular sonradan yer insanı

zaman geçtikçe olgunlaştı içimde

ve iş işten geçince seni yakalamak istedim

koşup da peşinden

ama aramızda kilometreler vardı

ve kalplerimiz ırak en az bedenlerimiz kadar

kan çiçeğin sen gidince soldu

ne sulandı ne ışık aldı

için için kan ağladı

kimse sevmedi yapraklarını

“güzel kızım” diye

şeytanın çocuğunun artık doldu tarihi

ve ölecek yarın

öleceğim

belki bir tabuta koymayacaklar beni

ama yarın zihnimin odalarının birinde

beynimi asacağım 

sen gidince kalbimi sallandırdığım ipte

yarın öleceğim 

ve sen saçlarımı bir kez daha sevemeden

çığlık çığlığa eriyeceğim.