NO ALARMS AND NO SURPRISES

iyi anlarımda yazmak aklıma gelmiyor. şu an fırtına bulutları gökyüzümü kaplamışken bir an olsun bu günlerin yumuşak anaçlığına kapılmak istiyorum. hep kötü değildim. iyi olduğumu düşünüyorum bundan kısa bir süreye kadar. zihnimle girdiğim savaşlardan ufak sıyrıklarla hayatımda bir kez olsun alnımın akıyla bir zafer kazanarak çıktım. size yemin ediyorum, inanması zor gelebilir ama bir illüzyon bile olsa iyiydim. ufak tatlı bir düzenim vardı. dertsiz ve tasasız. masam topluydu, çarşaflarım yeniydi, banyo rafında duran asitler azalırdı, karton paketler olduğu gibi kalırdı, yeşil kendi halinde kavanozunda, kağıtlar azalmaz şişeler boşalmazdı. temkinliydim, kendimi dizginleyebiliyordum. yastığımla her gün aynı saatte randevulaşırdık, her sabah aynı saatte kovardı beni. perdeler hep açıktı, güneş hep parlardı, odam hep aydınlıktı. aynalar insancıldı, aynalar barışçıldı, insanlar etkisizdi, anılar zararsızdı. havada tatlı, ılık bir rüzgar vardı benim için her zaman buz kesen soğuğa rağmen. içim sıcaktı çünkü. her şey yerli yerindeydi. olması gerektiği gibi. ne bir sürpriz ne bir gürültü. durgun. kendime yeni evli gelinlerin ufak bir simülasyonunu uyarlamıştım adeta. ne bir taşkınlık ne de dengesizlik. sessiz ve sakin. sıkıcı ama zararsız alışkanlıklar. sonra bir şeyler büyük bir gürültüyle çatırdadı. ondan sonrası ise bulanık. şimdi ise buradayım. iyi günler hatrına. yine iyi olabilirim. belirsiz ve karanlık taraflarımı da kabul ederek. aptal yeni gelinlerin görmedik hevesli mutluluğu gibi değil. düzenimi de bozarım, dağınıklığa da kapılırım ama hiç değilse kirli çarşaflarıma, dağınık yatağıma tarifsiz bir gülümseme ile uzanırım. zaten iyi olmak, tüm ihtimalleri kucaklamak değil midir?