pandora'nın kutusu

bir şeylerin bugüne kadar peşimden hüzünle beraber gelmesi bir gerçek ve gerçek olduğu kadar da üzücü. gecenin bir vakti rüzgar saçlarımı alıp götürsün diye bir yürüyüşe çıkmış gibiyim. yürüyorum sadece. ışıklar var. benim içimde olmasa da dışarıda bir yerlerde. her şey geçiyor geçmesine ama içimdeki sonbaharda yaprakların üzüntünün kızıllığıyla yavaş yavaş gökyüzünün maviliğiyle inatlaşarak yere süzülmesine andıran o yavan burukluk geçmiyor. sokaklarda aradığını bulamayıp bir oraya bir buraya, vücudunun o burun yakan alkol kokusunu kepenklere süre süre yalpalayan o ayyaşlar gibiyim. ama yine de sonbahara inat içimde yapraklar açan bir ağaç var sanki. kuşlar mutluluğuma eşlikçi olsun diye ıslıklar çalıyor. pandora’nın kutusu. kalbimde veya beynimde, damarlarıma kadar benimle birlikte olan, olduğunu sandığım hüzün yanılsamasına, güzün’e inat ve bir keçi kadar ısrarcı durarak bekliyorum. kutuyu açarak son umudumu da bu güzel havalara karışıp toz olsun ve bana istediğimi getirsin diye serbest bıraktım. umrumda değil. umutlar yenilenir, kutu yeniden dolar, ağaçlar yeniden çiçek açar, ve hayat devam eder. bir bahar düşlüyorum gözlerimin zihnime açılan kapısında. bir bahar düşlüyorum. istiyorum. arzuluyorum. ve baharı getirebileceğimi biliyorum. biliyorum ki kötü olmadan bir iyi seçemeyiz ve karanlığın ne olduğunu bilmeden aydınlığı tanımlayamayız. sonbahar olmadan ilkbahar nasıl hissedilebilir ki? işte bu yüzden, tam olarak bundan kabulüm ve kucaklıyorum tüm bu acı verici anları. onları unufak edip pandora’nın kutusunu dolduruyorum tozlarıyla. iyi günleri getiriyorum. içimde bir ferahlık var. temiz ve yeni serilen çarşafları, yeni yıkanan çamaşırların kokusunu, sonbaharın ardında bıraktığı o ilk poleni anımsatıyor bu ferahlık. karanlıklar aydınlığa yavaş yavaş çıkıyor. yolun ucu çok gözükmüyor olmasa bile yolun bir sonu olduğunu biliyorum. çünkü ardımızda ne kadar kötü günler bırakırsak bırakalım, yolun sonunu hep bulduk. hep baharı getirdik. hep silkelendik. ve geçti.